Van de zingevingsconsulent: Verdriet

Op onze website delen we niet alleen nieuws, maar ook mooie en interessante verhalen uit de organisatie. Onderstaand een verhaal uit de praktijk van onze zingevingsconsulent Astrid Volders. 

Verdriet

‘Ik kom regelmatig in het ziekenhuis en elke keer verbaas ik me over de drukte in de ontvangsthal. Zieke mensen, mensen die een ingreep moeten ondergaan, begeleiders en bezoekers. Er hangt altijd ziekte en behandeling in de lucht. Hoe anders is dat in het verpleeghuis waar meestal geen behandeling meer mogelijk is. De mensen die ik daar zie, hebben allemaal te maken met verlies ervaringen. Verlies van identiteit door dementie, verlies van woonomgeving, baan en vaak ook het verlies van herinneringen. Partners en familie worden gedwongen om mee te bewegen in die constante stroom van verlies en het verdriet wat daarbij komt kijken.

Een tijdje geleden begeleidde ik een echtgenote die het zwaar had met de achteruitgang van haar man. Het duurde niet lang voordat de situatie onomkeerbaar was en het stervensproces begon. Op een avond, voordat ik naar huis ging, wilde ik nog even bij haar langsgaan. Op weg naar haar toe kwam ik een vrijwilliger tegen die betrokken was geweest bij de familie. Ik vroeg aan hem of hij afscheid wilde nemen en samen gingen we aan de echtgenote vragen of dat mocht.

Er ontstond een ontroerend gesprek tussen hen beiden. Ik stond erbij en keek naar het bijzondere beeld. De stervende echtgenoot liggend in bed en de echtgenote en vrijwilliger die samen op een stretcher naast het bed een gesprek hadden. De herinneringen die de vrijwilliger ophaalde betekenden veel voor de echtgenote en soms brak er een lach door haar tranen heen. We werden alle drie geraakt door deze bijzondere ontmoeting.

De woorden van de vrijwilliger gaven haar, naast troost, het gevoel dat ze niet alleen stond in haar verdriet.  Vroeger leefden we in vaak in kleine gemeenschappen waar iedereen elkaar kende en was verbondenheid en betrokkenheid meer vanzelfsprekend dan nu. Verdrietige mensen hebben vooral behoefte aan aanwezigheid, een luisterend oor en soms ook een aanraking. Verdriet: je moet ermee leren leven totdat op een dag de herinneringen het verdriet zullen overstijgen.’

Zoveel soorten van verdriet,
Ik noem ze niet.
Maar één, het afstand doen en scheiden.
En niet het snijden doet zo’n pijn,
Maar het afgesneden zijn.

(M. Vasalis)

Foto credit: Pixabay